Ewa Sowa, urodzona w 1935 roku w Olkuszu, jest wybitną polską filozofką, której prace i myśli przyczyniły się do rozwoju dziedziny w Polsce. Jej refleksje i analizy dostarczają cennych spostrzeżeń na temat tego, jak filozofia może wspierać zrozumienie rzeczywistości społecznej i kulturowej.
Sowa, w trakcie swojej kariery, zainspirowała wiele pokoleń studentów i myślicieli. Warto przyjrzeć się bliżej jej osiągnięciom oraz wpływowi, jaki wywarła na środowisko akademickie i poza nim.
Życiorys
Po studiach zootechnicznych, które trwały trzy lata, w latach 1955–1960 Ewa Sowa związała się z rolniczymi placówkami terenowymi. W 1958 roku rozpoczęła równoległe studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie pod okiem Romana Ingardena zakończyła swą edukację w 1964. W tym samym czasie studiowała historię oraz teorię literatury pod kierunkiem Marii Dłuskiej i Henryka Markiewicza.
W latach 1964–1971 pełniła rolę pracownika naukowo-dydaktycznego w Instytucie Nauk Społecznych Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Następnie, w latach 1971–1973, pracowała jako pracownik naukowy oraz dziennikarz w Ośrodku Badania Stosunków Wschód-Zachód w Warszawie. Doktorat z filozofii uzyskała na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1972. Od 1973 roku do emerytury była związana z Zakładem Historii Filozofii Uniwersytetu Śląskiego, jednak w stanie wojennym została relegowana z tej uczelni do 1989 roku.
W okresie PRL Ewa Sowa, wspólnie z Janem Szewczykiem, zdobyła uznanie jako jedna z głównych teoretyczek marksizmu, który postrzegano jako „filozofię pracy”. W swojej książce zatytułowanej „Pojęcie pracy w filozofii Stanisława Brzozowskiego”, opublikowanej w 1976 przez Wydawnictwo Literackie, z naciskiem omówiła marksistowski aspekt twórczości Stanisława Brzozowskiego, a także ukazała powiązania jego filozofii z myślą György Lukácsa oraz Antonio Gramsciego.
W licznych publikacjach w czasopismach filozoficznych Sowa podejmowała polemiki z offers uproszczonymi wersjami marksizmu, które były reprezentowane przez post-stalinowskich filozofów-marksistów z Polski. W czasach powstawania Solidarności, Ewa Sowa była pionierką, zostając pierwszą przewodniczącą Koła NSZZ „S” na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego. Po 1989 roku pozostała aktywna naukowo, koncentrując swe badania na problematyce katolicyzmu oraz fenomenologii, stając się także tłumaczką Husserla i Levinasa.
Sowa jest również członkinią Rady Programowej Centrum Badań Filozoficznych im. Romana Ingardena oraz żoną Ryszarda Sowy.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Barbara Głowacka | Krystyna Zgrzebnicka | Wojciech Rotarski | Marcin Bylica | Wiesław Opalski | Józef Lamer | Wiesław Banyś | Jerzy Kłapciński | Marcin BiemOceń: Ewa Sowa